Егер дінге қатысты бір мәселені реттегіміз келсе, міндетті түрде шу-шұрқан шығарып, айыптап, абыройын төгіп, масқаралауымыз керек пе? Әшейінде «мұсылман мұсылманға бауыр» деп нақылдатамыз, ашу-нәпсіге ерік бергенде, сол бауырды кәпірден бетер жек көріп шыға келеміз. Проблеманы шешудің сан түрлі оңтайлы жолы бар. Абыройын түсіру арқылы мәселені шешем деу – ақымақтық! Және ашуланшақ, күйгелек, тұла бойы кекшілдікке тұнған адамның ант-суы маңызды емес. Қауашағында шәйнам ми болса, мұсылман баласын бір-біріне жауықтырмай, мәселені ушықтырмай шешетін жолды таңдайтын еді. Фитнәдан сақтандырсақ, онымызды түсінетін түрі жоқ. Демек, деңгейі осы… Дегенмен, әлі де фитнәнің қоламтасын үрлемей, парасатпен шешеді деп үміттенем. Таңдау өзіңде бауырым!
Фейсбуктегі парақшасынан
